அமாவாசை இரவுகளில்

அரைவட்ட மதில் வெளியே நீர்நிலை
அல்லி துடிக்கின்றது நிலவொளி காண
சிலநூறு மின்மினி வெளிச்சத்தில்
நிலவும்தான் மங்கிற்றோ இன்று

மேக மூட்டமுமில்லை
பூமி நிழலுமில்லை
எங்கே சென்று ஒளிந்தது
இந்த நிலவு ?

அந்திவானச்சிவப்புக் காய்ந்து
நாளிகை பல கழிந்துவிட்டதென்று
அதனிடம் சென்று உரைப்பவர் எவரோ
இன்று மட்டும் ஏன் மறந்தாரோ

மலர்ந்த கடன் நீரினில் அழுகிடவோயிலை
முழுமதிக்குத் தவமிருக்கவோவன்றி
பாரினில் பணிவிடை செய்யவோவிலை
வெறுமனே கனவுகள் காணவோ

நாளை பூஞ்சோலையில் சென்று மலர
இன்று பாலைவனத்தில் நின்று தவம்
அங்கும் வரவிருப்பது இந்த நிலவுதானே
சென்று மலர்வதும் இதே அல்லிதானே

பௌர்ணமியின் வர்ணனைகள்
தேனாயினிக்கின்றன - இருந்தும்
அமாவசை இரவுகள் அங்கு வராதென்று
அடித்துச்சொல்ல முடியாதே

விண்ணில் எறிந்த அபிராமியின் காதணிகூட
மறுநாளே காணாது போயிற்றே
மாதமொரு தோடுதர அவளுக்கும்தான்
எத்தனை செவியிருக்கவேண்டும்

யுகங்கள் கடந்த நினைவுகளில்
யுகமாய்ச் செல்கின்றன நிமிடங்கள்
அறிவை அடைந்தபின்பும்
அவாவுறுவது அழகாகுமோ

கிழக்கில் சூரியன் கதிர்பரப்ப
இன்னும் சில நிமிடங்களே..
வருமா அந்த நிலவு மீண்டும்
அல்லியினுயிர்காக்க?

"Before you my life was like a moonless night. Very dark, but there were stars--points of light and reason...And then you shot across my sky like a meteor. Suddenly everything was on fire; there was brilliancy, there was beauty. When you were gone, when the meteor had fallen over the horizon, everything went black. Nothing had changed, but my eyes were blinded by the light. I couldn't see the stars anymore. And there was no more reason for anything." - Twilight