Gowri Ananthan

நேற்று கொழும்பு சுதந்திர சதுக்கத்தில் வித்யாவின் கொடூர கொலைக்கு எதிராக 'நீதி மற்றும் சிறுவர் விவகார அமைச்சின்' ஏற்பாட்டில் நடைபெற்ற நிகழ்வினை ஆர்ப்பாட்டம் என்பதை விட கவனயீர்ப்பு அல்லது நினைவுகூரல் நிகழ்வு என்று தான் சொல்ல வேண்டும். நேற்றைய தினம்.. நேரம் ஒரு மூன்று மணியிருக்கும் அப்போது தான் எனது கல்லூரியின் பழைய டைரக்டர் செல்லவிருக்கும் ஒரு நிகழ்வு சம்பந்தமாக FBயில் அறிகிறேன். அவர் ஒரு சிங்களவர் எனினும், தமிழர் நலனில் அதிக அக்கறையுள்ளவர். அரசியல் நிலைகள் என்பதினைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால் 'ரோசி சேனநாயக' அவர்கள் என்னால் என்றுமே வியந்து பார்க்கப்படும் ஒருவர். அவரது ஆளுமை தன்னம்பிக்கை திடசங்கர்ல்பம் ஒவ்வோர் பெண்களுக்குமே இருந்துவிட்டால் நிச்சயமாக நாம் அரசியலில் முப்பது வீதமென்ன ஐம்பது வீத பிரதிநிதிதுவத்தினை கூட பெற்றுவிட முடியும் என்பது திண்ணம். நிற்க, இந்நிகழ்வு சம்பந்தமாக மேலதிக விபரங்களை தமிழ்வின் மூலம் அறிந்து கொண்டதன் பின்னர் புறப்படலாம் என்று முடிவெடுத்து வெளிக்கிடும்போது அம்மா வந்து கேட்டார் எங்கே போகிறேன் என்று. வழமையாய் வீட்டில் யாரும் அப்படி கேட்பதில்லை

"அப்போ இனிமே பேசிறதில்லை எண்டு முடிவு பண்ணீட்டிங்க அப்படித்தானே?" அவனிடமிருந்து எந்தப் பதிலுமில்லை. அவள் போனையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். சற்று முன்புதான் போன் பண்ணியபோது ஏதோ நண்பனின் திருமணத்தில் இருப்பதாய் சொல்லியிருந்தான். இரவிரவாய் மணிக்கணக்கில் இருந்து சட் பண்ணிய நாட்கள் வெறும் கனவுபோல வந்து போனது. அவன் எதற்காய் அவளிடமிருந்து விலகிட நினைக்கிறான் என்று புரியவில்லை. என்னதான் அவர்கள் "No Emotions.. No Relationship.." என்று சொல்லிக்கொண்டாலுமே அவள் தன்னைக் காதலிப்பது அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அன்பில்லாமல் உடம்பை மட்டும் கொடுப்பதற்கு அவள் தெருவோர விபச்சாரியா என்ன..? சற்று முன்பு பார்த்த மேகம் மாறி போக காலம் இன்று காதல் நெஞ்சை கீறி போக ஒருமணி நேரம் கடந்திருக்கும். அவன் ஆன்லைனுக்கு வந்துவிட்டான். மனம் துள்ளியது. ஆனால் அடுத்த கணமே அவன் என்ன சொல்லப்போகிறானோ என்ற பயம் சிறிதே தொற்றிக்கொண்டது. முன்புபோல் இல்லாவிடினும் அப்பப்போ பேசிச்செல்லும் சில வார்த்தைகளைக் கூட நிறுத்திவிடுவானோ என்று பயமாக இருந்தது. 'பேசாவிட்டால் போகட்டும் ஆனால் இன்று ஒரு முடிவ

உலகத்தில ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு கனவிருக்கும். அதை அடைவது சந்தோசமென்றால் அதை அடைய உதவுவது அதைவிட சந்தோசம்.  இற்றைக்கு சுமார் பத்து வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு மங்கள நாளில் அவர்கள் இருவரும் பிரிந்து விடுவதாக பத்தாவது முறையாக முடிவெடுத்திருந்தனர். ஆனாலும் முந்தைய ஒன்பது முடிவுகளின் பின்னர் போல் இல்லாமல் இம்முறை கம்பஸ் முடிந்து விட்ட காரணத்தினால் இனிமேல் இருவரும் சந்திக்கும் வாய்ப்பு அரிது என்பதனால் சற்று அதிகநேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். அப்போது தான் அவளுக்கு என்ன தோன்றியதோ திடீரென்று கேட்டாள். அவனின் வாழ்க்கையின் கனவு/லட்சியம் என்னன்னு.. இதற்க்கு முன்பும் பல தடவை கேட்டிருக்கிறாள். அப்போதெல்லாம் அவன் ஒவ்வோர் முறையும் ஒவ்வோர் பதிலை சொல்லியிருக்கிறான். ஆனால் எந்தப் பதிலும் அவளுக்கு திருப்பதி தரவில்லை. அதாவது அவனது ஆழ்மனது ஆசையாக அவளுக்குப் படவில்லை. ஏதோ வாழ்க்கையை சுமூகமாய் ஒட்டி கரை சேர்ப்பதற்குத் தேவையான வரையறைக்குள் மட்டுப்பட்டிருந்தது. இம்முறை அவள் இரண்டாவது, மூன்றாவது முறை கேட்டும் எந்தப் பதிலும் அளிக்காமல் அசிரத்தையாக ஏதோ ஆழ்ந்த யோசனையில் இருந்தான். சற்று நேரத்தில் திடீரென அவள